Een tijdje terug stond ik in de drogist, mijn mandje gevuld met shampoo, pleisters, oorprutsers (wattenstaafjes), paracetamol, gewoon het huishoudelijk spul voor in de badkamer, het medicijnkastje etc. Zoals gewoonlijk was ik mijn dochter (6 jaar) kwijt, dat is er namelijk één van het type stuiterbal en de oren ergens in Oost Indië. Ik hoorde een bekend gilletje en zie niet veel later mijn dochter door de winkel rennen met iets roze in haar handje. Terwijl ze op me afrent maakt ze, op volume brandalarm, aan de hele winkel, maar bedoelend naar mij, duidelijk dat ze dat roze ding wat ze in haar hand heeft wil hebben. Ik ben inmiddels getraind Martin Gaus bedankt op dit gedrag en zonder te kijken of ook maar 1 seconde te aarzelen klinkt er een duidelijke NEE uit mijn mond, maar mijn dochter zou mijn dochter niet zijn als ze niet voet bij stuk houdt.
Er wordt aan mijn jas getrokken en ik doe mijn best om nog steeds niet te kijken. Zodra je namelijk je blik verlegd in de ogen van je kind ben je kort gezegd gewoon de lul. Dat de lul zijn in de diepste zin van het woord enkele tellen later een totaal andere betekenis zou krijgen, toen ik in de ogen keek van de man die achter mij in de rij stond, werd mij al snel duidelijk. De man stond namelijk met een grote grijns (zo één van oor tot oor) ons schouwspel te bekijken en hoe ik dít zou gaan oplossen. Nou, gewoon; ik zeg tegen mijn dochter dat ze dat roze geval terug moet leggen en niet altijd zomaar wat van me krijgt. Die vlieger ging vandaag niet op en die grijnzende meneer had dat allang in de gaten.
Ik besloot om toch maar eens te kijken wat mijn dochter vandaag voor vondst had en griste het uit haar hand. Nog voor ik het ding kon bekijken trok mijn dochter haar allerliefste gezichtje, zuchtte ze diep, vouwde haar handjes samen, duwde ze tegen haar borst onder haar kinnetje, groeiden er vleugeltjes op haar rug en een gouden randje boven haar blonde lokken "Oh mam, ik vind dit konijntje echt zooooo schattig, kijk dan toch, dat neusje, zooo lief he mam, mag ik dit nijntje asjeasjeasjebliiiiiiieeeeeft hebben?" Geloof me, daar kan je niet tegenop als moeder, hoe hard je je ook verzet, dit gaat je niet lukken!
Daar stond ik dan, met een man met een dikke grijns een vrouw die inmiddels vertederd was door mijn (b)engeltje, een kassière met open mond (niet van verbazing, maar dat was haar gezichtsuitdrukking) achter haar toonbank en mijn dochter die het op het konijn had voorzien en niet van plan was die missie op te geven. Lichtelijk geïrriteerd bekeek ik het roze konijn eens aandachtig en voor ik het doorhad stond ik met het konijn te zwaaien... hoe, wat, waar...?! Meer woorden kwamen er niet echt uit, maar zo moeder zo dochter en in dit geval (het was geen NEE) had ze maar een half woord nodig, wees naar een schap en vertelde dat er daar nog veel meer stonden, allemaal verschillende kleuren, vormen en ze had ook een dolfijn gezien, maar deze was het mooist en zou mee naar huis gaan, punt uit. "Oh en mam, er moeten batterijen in, waarom eigenlijk, wat gaat ie dan doen?"
Dit was het moment dat je die knop zoekt, zodat er een gat in de vloer verschijnt en je daar in weg kan zakken. Mijn dochter had namelijk niet zomaar een speelgoedkonijntje uitgezocht, maar meer een speelgoedje voor meisjes van mijn leeftijd en ik kan er nog steeds niet bij dat dit soort attracties gewoon zomaar voor kinderhandjes te grabbel liggen.
Mijn dochter was het er niet mee eens dat ze het niet mocht hebben en ik heb ook niet uitgelegd wát ze nou precies gevonden had, maar hebben die 'bunny met happy ending' keurig achter gelaten bij de kassa, bij het meisje die spontaan haar mond dichtdeed.
Gelukkig zit er nabij de drogist een bakker en hebben we daar maar wat lekkers gehaald, een happy ending voor alle leeftijden.
