Waarom vragen mensen hoe het met je gaat, maar ze dat eigenlijk niet interesseert? Of wordt je juist genegeerd, omdat men bang is de waarheid te horen. En als ze het dan toch willen weten wordt je antwoord gebagatelliseerd. Een stukje zelfbescherming of egoïsme?
Sinds februari dit jaar kreeg ik last van mijn heup, het begon gewoon vervelend, maar de pijn werd al snel (zoals de huisarts in een verwijsbrief schreef) invaliderend van aard. Dag in dag uit, 24 uur per dag een zeurende pijn. Inmiddels zo'n 18 foto's (ben de tel kwijt), 2 MRI's en een CT-scan verder, nog niets wijzer, maar soms kan ik bijna niet meer lopen en ook zitten en liggen is niet pijnloos. Aan de diversiteit aan pillen dat ik in huis heb zou je denken dat ik in de nachtelijke uurtjes voor de deur van de disco bijverdien, maar helaas voor de geïnteresseerden, dat doe ik niet, want lig dan slapeloos in bed, Wordfeud te spelen.
Tegenwoordig heb ik een zeer innige relatie met mijn wc pot, normaal heb ik schijt aan 'm, maar leg ik geregeld mijn hoofd dicht tegen zijn hals. Ik ga elke keer weer met het lood in mijn schoenen richting het ziekenhuis voor een onderzoek en op een winderige dag letterlijk anders waai ik weg. Het enige verschil tussen mij en Tante Sidonia is dat ik een brunette ben en geen strijkbout in mijn handtasje heb, maar een camera. Met Halloween kan ik gerust verkleed als heks, inclusief bezem. Eén zuchtje wind en ik zal echt kunnen vliegen. Tis jammer dat ik hoogtevrees heb (ja, ook dat nog), want dat zouden fantastische luchtfoto's worden.
De pijn die ik voel is te vergelijken met een onverwachte messteek in je rug/been, zo snijdend dat ik geregeld niet meer overeind kan staan. Jammer genoeg gebeurt het meestal op van die fijne momenten, staat er duizend man voor je neus en brult de zanger dat ze even naar de fotograaf moeten zwaaien. Trillend op mijn benen en toch een scherpe foto maken, want uiteraard laat ik me niet kennen. Met mijn tanden op elkaar 'loop' ik het podium af om backstage door mijn hoeven te zakken.
Ik voel me als een bio-industrie kip, opgesloten, maar er wordt wel van je verwacht dat je produceert. Doe je dit niet, word je ondankbaar afgemaakt. In mijn werk als persfotograaf mag ik graag het haantje de voorste zijn, maar heet ik geen Columbus, dus dat ei kan je lang op wachten. Dankzij de pijnstillers die ik slik kan ik een beetje functioneren als een kip met vrije uitloop, maar door de bijwerkingen loop ik geregeld rondjes, als een kip zonder kop, door mijn rennetje. Echt veel verder komen doe ik dus niet.
Als mensen aan mij vragen hoe het gaat weet ik niet wat ik moet antwoorden. Als ik zeg dat het goed gaat, levert dit onbegrip op, want de massaproductie ligt stil, maar als ik zeg dat ik me niet zo goed voel, merk ik dat men de negativiteit niet aan kan. Als zelfs je partner bij je weggaat, omdat hij doodongelukkig van je wordt en geen toekomstmuziek meer ziet, voel je je als een rupsje in haar coconnetje, maar dan in het verkeerde seizoen, wetend dat je nooit een vlinder zal worden. De hulp van buitenaf wordt steeds minder, het duurt al te lang en wordt mijn pijn als aanstelleritis beschouwd, want een andere naam is er nog niet door een arts vastgesteld. Het onbegrip van mensen dat ik wel naar een bepaalde foto-opdracht ga, maar geen boodschappen kan doen. Ga een keer met me mee als assistent, maar blijf dan ook de volgende dag bij me als ik huilend over de bank rol van de pijn, maar het was zo leuk en de foto's zijn zo mooi geworden. De opdrachtgever helemaal blij en ik 14 dagen na factuurdatum weer geld op mijn rekening.
In het bijzijn van anderen draag ik het masker met de grote glimlach en de pretoogjes, probeer ik zo normaal mogelijk voort te bewegen, maar thuis trek ik mijn biologische verenpakje uit en kruip ik als een kaalgeplukte kip veilig onder een dekentje op de bank. Mocht je me tegenkomen bedenk dan goed of je aan me vraagt hoe het met me gaat, in voor en tegenspoed is namelijk niet voor iedereen weggelegd.
